Op een dag had Carl Philipp Emanuel Bach het in Berlijn wel gehad met Frederik de Grote, zijn fluitspelende gebieder. Steeds maar weer achter het klavecimbel kruipen om de vorst in flauwe wijsjes te begeleiden – in 1767 was het Schluss.
Carl Philipp trok naar Hamburg. En hoewel hij zich daar had te bekommeren om de muziek in vijf kerken, hield hij tijd over om zijn eigen geluid te exploreren.
In 1772 publiceerde Bach zijn Zes klavecimbelconcerten. Dankzij Andreas Staier kunnen we nu vaststellen dat het muziek is die het leven viert. Noem het de soundtrack bij de Verlichting: God aanvaardt Zijn terugtocht, terwijl de mens naar vrijheid danst.
Dat gebeurt met stuwende ritmes en kriebelende melodiek. In de langzame delen gloeit een lichte melancholie, die pas in de 19de eeuw weer wordt opgetuigd met de last van het bestaan.
C.Ph.E. Bach: Zes klavecimbelconcerten. Andreas Staier, Freiburger Barockorchester. Harmonia Mundi.
de Volkskrant, 27 april 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten