foto Diederick Bulstra
Johannette Zomer, de Nederlandse sopraan die heeft gewerkt met vermaarde barokdirigenten als Ton Koopman en Philippe Herreweghe, die bovendien een Edison wist te winnen met een Bach-cd – ze dacht er in de coronalente van 2020 serieus over na om terug te keren naar haar oude stiel: die van microbiologisch analist.
‘Weet je dat ik zelfs gesolliciteerd heb? Hier in Zutphen en omgeving zitten genoeg laboratoria. Het was aan het begin van de crisis, toen de paniek het hoogst was. Toen ben ik nog eens goed bij mezelf te rade gegaan. Ik kwam al snel tot de slotsom: niet bij de pakken neerzitten. Het vindingrijke zit bij je ingebakken, verzin iets!’
En nu gaat de sopraan op tournee met troostmuziek. Donderdag in Baarn trapte ze af met Flow My Tears, een programma vol droevige klanken uit de 17de en 18de eeuw. Als Johannette Zomer, Fred Jacobs (teorbe) en Nienke van der Meulen (hobo, blokfluit) 2 november voor het slotapplaus buigen, kijken ze terug op elf optredens en een livestream.
‘De laatste twee concerten heb ik expres gepland op 2 november. Dan is het Allerzielen, de dag waarop de katholieke kerk vanouds de doden herdenkt. Zoveel mensen hebben dit jaar onder nare omstandigheden een dierbare verloren, volgens mij is er grote behoefte aan muziek die het verdriet verzacht.’
Hoe lastig is het opzetten van een tournee in virustijd?
‘Toen ik eraan begon gold nog de eis van anderhalve meter. Ik heb gezocht naar kerken waar we veilig 100 tot 120 man publiek konden ontvangen. Ik had met opzet defensief begroot: met 65 bezoekers en wat subsidie kon het financieel uit. Maar ja, toen mochten er opeens nog maar dertig mensen komen. Nu betalen we onszelf een lager honorarium uit. En treden we voor hetzelfde geld twee keer per dag op, in de Amsterdamse Waalse Kerk zelfs drie keer.’
Het concert van donderdagavond wordt ook live gestreamd.
‘Dat is een probeersel. Ik wil uitvinden hoeveel mensen voor een mooi optreden twaalfenhalve euro overhebben. Ik werk samen met de website klassiekemuziek.nl, die heeft de technische kennis voor dit soort dingen. Tot nu toe verloopt de verkoop voor de streaming gunstig. Als het bevalt wil ik het voortaan bij elke tournee gaan doen, ik heb al plannen voor de Kerst en het voorjaar van 2021.’
Werp een blik op het programma en over Zomers marsroute kan geen twijfel bestaan. Flow, my tears is een intens droevig lied van de Engelse melancholicus John Dowland. De jonggestorven Henry Purcell plengt verzengende tranen in de opera-aria O, let me weep. Huilen doet ook de Italiaan Sigismondo d’India in de klaagzang Piangono al pianger mio. En Johann Sebastian Bach levert een duet voor sopraan en hobo met de niet mis te verstane titel Seufzer, Tränen, Kummer, Not.
U dacht niet: laat ik ook eens iets opbeurends zingen?
‘Nee. Ik wil dat de luisteraar zich door de muziek laat omarmen. Dat hij tot rust komt en zijn gedachten de vrije loop laat. Met opbeurende of zelfs vrolijke muziek zou ik hem weghalen uit de sfeer die ik nu juist wil oproepen. Het wordt een uurtje reflecteren op verdriet en op de dood.’
Tussen de stukken door spreekt de dichter Tim Pardijs.
‘Ik weet eerlijk gezegd nog niet wat hij gaat zeggen. Hij is druk bezig met het schrijven van vijf teksten op de actualiteit. Ik heb hem gezegd dat hij hier en daar best een positieve noot mag laten horen. Tim is een woordkunstenaar, ik heb hem leren kennen toen hij nog de stadsdichter was van Zutphen. Ik heb er het volste vertrouwen in dat hij met iets moois op de proppen komt.’
de Volkskrant, 26 oktober 2020
Geen opmerkingen:
Een reactie posten