Wie wil, schoffelt het musiceren van violist Guido de Neve
en pianist Jan Michiels schaterend onder de grond. Zwalkend uit de maat spelen,
glijden van toon naar toon: in de Vioolsonate van César Franck is het alsof de
twee Belgen alle gewoontes van vorige muzikantengeneraties in ere willen herstellen.
Dat willen ze ook. De slechte manieren van nu zijn immers de
goede manieren van toen. Denk maar niet dat Franck zijn sonate ooit heeft horen
spelen in het strak geïntoneerde en evenwichtige vioolspel van tegenwoordig. Hoe
dan wel? Dat is de zoektocht die De Neve en Michiels ondernemen.
De luisteraar
die over zijn eerste zeeziekte heen raakt, kan zich laten verrassen door een hyperindividuele,
tegendraadse lezing van overbekende noten. In Australië diepte het duo bovendien een 19de-eeuws arrangement op van
Francks Symfonie. Ondanks de puike harpimitatie op een Steinwayvleugel uit 1875:
het blijft een curiositeit.
★★★★☆
Franck: vioolsonates. Guido de Neve (viool), Jan Michiels (piano). Klara.
de Volkskrant, 20 augustus 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten